به‌گزارش میراث‌آریا به‌نقل از روابط‌عمومی پژوهشگاه میراث‌فرهنگی و گردشگری، مرتضی حصاری سرپرست هیأت باستان‌شناسی با اعلام این خبر گفت: کاوش اضطراری محوطه شماره ۱۱۳ سد چم‌شیر، در 20 کیلومتری روستای سراب ننیز و در 100 متری شمال رودخانه زهره در دشت گل و چم محمدزمان، در فصل سوم کاوش‌های حوضه آبگیر سد چم‌شیر در شهرستان گچساران، استان کهگیلویه و بویراحمد آغاز و در حال انجام است.
او هدف از کاوش اضطراری محوطه مورد نظر را مشخص کردن دوره یا دوره‌های فرهنگی بر اساس بقایای فرهنگی در این محوطه به‌مانند معماری، سفال و دیگر مواد فرهنگی اعلام کرد و افزود: در همین راستا تا کنون سه گمانه در نقاط مختلف محوطه، مورد کاوش باستان‌شناسی قرار گرفت.
این باستان‌شناس اظهار کرد: نتایج کاوش در این گمانه‌ها، به شناخت مناسبی درباره دوره‌های استقراری در این محوطه، کاربری فضاها، گاه‌نگاری نسبی و بقایای جانوری مورد استفاده شده در این محوطه منجر شد و این نکته لازم به توضیح است که کاوش در این محوطه همچنان ادامه دارد.
به گفته حصاری، نمونه‌های مطالعاتی میان‌رشته‌ای به‌مانند کربن ۱۴، به منظور سال‌یابی مطلق جمع‌آوری شد که این نمونه‌ها در گاه‌نگاری مطالعات دوره ایلام ارزشمند است.
این باستان‌شناس افزود: در این محوطه ابتدا با دو کارگاه، کاوش راه‌اندازی شد، یکی از کارگاه‌ها در جنوب محوطه، جایی که آثار معماری در آن مشهود بود و دومین کارگاه در شرق محوطه قرار دارد. جایی که پیش از این برشی توسط ماشین‌های راه‌سازی ایجاد شده بود و مکان مناسبی به‌منظور شناخت لایه‌های فرهنگی این محوطه است.
سرپرست هیأت باستان‌شناسی با اشاره به‌اینکه این کارگاه نیز به عرض 2 متر ایجاد شد که هرچه پایین‌تر می‌رفت طول آن بیشتر می‌شد، تصریح‌کرد: مرحله اول معماری هر 2 کارگاه بعد از مدت زمان کوتاهی پدیدار شد که یافته‌های فرهنگی در این مرحله، نشان‌دهنده دوره ایلام میانه و یکی از شاخص‌های فرهنگی این دوره اثر مهری با وضوح کم است.
او افزود: هرچند با توجه به معماری مشهود سطحی در این محوطه، ابتدا یافته‌های معماری قلوه‌سنگی و قطعات شکسته سفال بوده است اما در لایه‌های زیرین معماری خشتی نیز به دست آمد.
این باستان‌شناس اظهار کرد: بعد از مرحله اول معماری، مرحله دوم معماری که ظاهراً در این زمان محوطه توسط زلزله پرقدرتی از بین رفته و خط زلزله در هر دو کارگاه کاملاً مشهود بود و فاصله 2 مرحله معماری در هر دو کارگاه از لحاظ لایه‌نگاری بسیار اندک است.
حصاری گفت: با ضخامت نهشت‌های فرهنگی نسبتاً زیادی، مرحله سوم معماری نمایان شد، معماری با دیواری ضخیم به عرض یک متر که از قلوه‌سنگ‌های بزرگ رودخانه‌ای که تقریباً هم‌اندازه هستند با ملات گچ و خاک ساخته شده است، این معماری نیز در هر 2 کارگاه نمود دارد.
او با اشاره به اینکه در کارگاه جبهه شرقی محوطه، در همین مرحله معماری پاره دیواری نمایان شد که از خشت ساخته شده بود، افزود: خشت آجری رنگ محکمی که در نوع خود جالب‌توجه است، این خشت معروف به یک سو کوژ یا پلانوکانوکس است که با توجه به مواد فرهنگی به‌دست آمده، مشخصه خشت‌های معماری در ایلام قدیم در خوزستان و اور ۳ در بین‌النهرین است.
سرپرست هیأت باستان‌شناسی تصریح کرد: خوشبختانه همراه با سفال، قطعه کوچک از اثر مهر که نقوش مبهمی در آن‌ها مشهود است، نیز به دست آمد.
او با بیان‌اینکه مرحله چهارم معماری نیز در زیرمعماری عظیم سنگی مرحله سوم کشف شد که شامل معماری با آجر است که اندودی ضخیم و محکم روی دیوار کشیده شده است، افزود: هر 2 کارگاه تا این مرحله معماری یکسان هستند و از این مرحله به پایین که در حدود سه‌متری عمق تپه است، آثاری از معماری مرحله پنجم معماری پدیدار شد که شامل دیوارهای نسبتاً باریک که با خشت ساخته شده‌اند و طبق شواهد یافته‌های سفالی این معماری نیز مربوط به دوره ایلام قدیم است.
حصاری در پایان با اشاره به اینکه کاوش باستان‌شناسی محوطه ۱۱۳، با حمایت پژوهشکده باستان‌شناسی پژوهشگاه میراث‌فرهنگی و گردشگری، با توجه به اهمیت غنای فرهنگی ادامه خواهد یافت، تصریح‌کرد: با اطمینان می‌توان گفت با کاوش گسترده‌تر این محوطه، دانش محققان درباره جنبه‌های منطقه‌ای و فرامنطقه‌ای دوره ایلام را افزایش خواهد داد.
انتهای پیام/
انتهای پیام/
